Mistrz secesji

Obraz powstał w 1923 roku i najprawdopodobniej jest on repliką autorską bliźniaczego dzieła z 1905 roku. O replice autorskiej mówimy wtedy, gdy autor wykonuje dwie lub więcej wersji danego obozu. Eksponat został zakupiony w roku 1985 w jednym z warszawskich antykwariatów. Dzieło przedstawia wyeksponowaną postać kobiecą, w tle amorki zaplatające sieć. Scena ta ma znaczenie alegoryczne. 

Jest to bogini przeznaczenia, snująca nić ludzkiego życia. Sama suknia natomiast jest wyraźnym odniesieniem do malarstwa prerafaelitów, którzy poprzez sztukę nawiązywali do bogactwa  renesansu. Obraz wyróżnia przepych i piękno ornamentów. Jest to dzieło, zdecydowanie przykuwające wzrok i warte zobaczenia.

Edward Okuń (1872 - 1945) edukację artystyczną rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, później uczęszczał  również do słynnej  krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Nauki pobierał także za granicą, w Monachium i Paryżu. Przez wiele lat mieszkał w Rzymie, często podróżował. Był niezwykle utalentowanym ilustratorem. Współpracował z warszawskim czasopismem Chimera oraz z monachijskim Jugend.

 Tworzył  ilustracje do dzieł najznamienitszych literatów epoki, także do dzieł Jana Kasprowicza. Na wystawie stałej poświęconej patronowi Muzeum można odnaleźć przepięknie zilustrowany przez Okunia egzemplarz tomiku pt. „Miłość”.

Był artystą cenionym i chętnie wystawianym. Zakres tematyczny prac Okunia oscylował wokół pejzażu, portretów i kompozycji fantastycznych. Do tej trzeciej grupy należy omawiane dziś dzieło. 

Malarstwo artysty odznacza  się wyjątkową zdobnością, charakterystyczną dla secesji. Wykorzystywał też kluczowe dla niej motywy roślinne, mitologiczne oraz portrety kobiet z długimi rozwianymi włosami.

Edward Okuń wykładał w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, później został jej dyrektorem. Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim przeniósł się do Skierniewic, gdzie zginął w styczniu 1945 od przypadkowej kuli na ulicy.