O najstarszej rzeźbie Powiatu Inowrocławskiego

To niewątpliwy skarb, który mieni się nawet okruchami złota, niestety złota głupców czyli skalenia.

Odnaleziony w czasie wykopalisk nietypowy kamień (o wymiarach 11 na 10 i grubości 6 cm) to bez wątpienia dzieło rąk ludzkich. Archeolodzy, profesor Andrzej Pelisiak i odkrywca Andrzej Wójcik, dopatrują się w nim schematycznego przedstawienia postaci ludzkiej. Kobiecej-Wenus? A może męskiej-Apollo? Trudno jednoznacznie stwierdzić.

Twardy materiał i proste narzędzia rzeźbiarskie ograniczały możliwości twórcy figurki. A może dla ówczesnych ważne było przedstawienie po prostu człowieka? Niestety nie znamy mitów kształtujących ówczesne wyobrażenia.

Podobne znaleziska pochodzą ze stanowisk będących pozostałościami obozowisk pierwszych rolników ze Słowacji, Rumunii i Ukrainy i datowane są na V tysiąclecie p.n.e. Kujawy, szczególnie te Czarne czyli obszar dzisiejszego Powiatu Inowrocławskiego, w odległej przeszłości były jedną z najważniejszych przestrzeni zasiedlonych przez przybyłych z południa pierwszych rolników. Archeolodzy przybyszy z południa oraz ich potomków nazywają ludnością kultur wstęgowych. Nazwa ta została utworzona od charakterystycznego zdobienia naczyń glinianych.

Kawałek twardej i zimnej skały uruchamia wyobraźnię. Julia Maćkowiak, dzisiaj uczennica klasy II w III LO im. Królowej Jadwigi, uczestnicząca w projekcie „Trapezy i łzy” prowadzonym przez dr. Łukasza Oliwkowskiego, w najstarszej kujawskiej rzeźbie dopatrzyła się zupełnie współczesnego przedstawienia. Po raz kolejny okazuje się, że sztuka, nawet ta najstarsza, uwalnia wyobraźnię, intryguje a nawet bawi.