Okruchy dawnego świata pachnące kawą

Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu” tak scharakteryzował kawę: „ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu, zapach mokki i gęstość miodowego płynu”.

Na marginesie archeologicznych badań prowadzonych przez muzealnych archeologów odkrywane są zabytki niemal współczesne. Na placu Klasztornym odnaleziona została filiżanka z restauracji Hotelu Weissa, w czasach pruskich zajmowała ona parter spalonej w 1945 r. kamienicy przy ul. Królowej Jadwigi.

Może nieprzypadkowo grubą wałbrzyską porcelanową filiżankę zdobi błękitna wstążka z nazwą hotelu, cordon bleu, symbol najlepszej paryskiej szkoły kucharskiej. W czasie II wojny światowej hotel przy Królówce nosił nazwę Baltisher Hof, a porcelitową zastawę sygnował złowieszczy bagnet wytwórni Kolmar-Chodzież.

Jednak najsłynniejszym inowrocławskim hotelem był i jest Bast. Kawę przed wojną podawano tam w zgrabnych, chociaż pękatych filiżankach z saskiej porcelany, w stylistyce najmodniejszego w dwudziestoleciu art deco.

Na kolejną małą czarną tym razem ze śmietanką („wiadomo czym dla kawy jest dobra śmietana” - to ponownie Mickiewicz) zapraszamy do cukierni i kawiarni z ogrodem Wróblewskiego, przy ul. Toruńskiej. W zbiorach muzeum znajdują się zdobione secesyjnym ornamentem filiżanki i naczynka do śmietanki właśnie. 

Nasz tour de cafe zakończymy w „Słodkiej Dziurce”, czyli kawiarni „Promień” Stanisława Graczyka przy placu Klasztornym.

A dzisiaj, czy taki rajd jest jeszcze w ogóle możliwy? Kiedyś kulturalne życie toczyło się m.in. w kawiarniach. Mała czarna ożywiała umysł, pobudzała do dyskusji, zachęcała do lektury...