Żołnierz

Władysław Sikorski w 1902 r. zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej, które ukończył po pięciu latach nauki. W 1904 r. został powołany do odbycia rocznej służby wojskowej w armii austriackiej, a w 1906 r. uzyskał stopień podporucznika.

W początkach 1920 r. został mianowany generałem brygady i wyznaczony na stanowisko dowódcy Grupy Operacyjnej. Jego oddziały zdobyły węzeł kolejowy Mozyrz–Kalenkowicze, później osłaniały odwrót głównych sił polskich spod Kijowa i broniły Brześcia.  6 sierpnia 1920 r. powierzono mu dowództwo 5. Armii, z którą kontratakował ze skrzydła główne siły sowieckie maszerujące na Warszawę. W kwietniu 1921 r. awansowano go do stopnia generała dywizji i wyznaczono na stanowisko szefa Sztabu Generalnego WP.

Po zamordowaniu prezydenta Narutowicza w grudniu 1922 r. generał Sikorski został premierem. Szybko opanował grożącą wojną domową sytuację w kraju. W latach 1924–1925 był ministrem Spraw Wojskowych. Przeprowadził zmiany organizacyjne i sprzętowe w armii.

28 września 1939 r. otrzymał tam polecenie objęcia dowództwa nad tworzonymi we Francji oddziałami polskimi. 30 września 1939 r., po objęciu stanowiska Prezydenta RP przez Władysława Raczkiewicza, na spotkaniu polityków polskich w Paryżu zapadły decyzje o sformowaniu rządu, którego Sikorski został premierem i ministrem spraw wojskowych, a od listopada 1939 r. objął stanowisko Naczelnego Wodza. Zajął się organizacją wojska. Wkrótce podpisał umowy dotyczące tworzenia polskich jednostek lotniczych we Francji i Wielkiej Brytanii oraz działania Marynarki Wojennej z baz brytyjskich. Efektem jego starań było formowanie we Francji czterech dywizji piechoty i Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich na Bliskim Wschodzie.

Jeden z jego biografów podkreśla, że mimo kolejnych awansów, Władysław Sikorski nigdy do końca nie wyszedł z butów prostego żołnierza. „Spał pod kocem pełnym pcheł i piasku, pił herbatę gotowaną na półsłonej wodzie, karpackim ułanom nadał prawo noszenia specjalnych proporczyków i rozmawiał z żołnierzami, zaledwie ostygającymi z napięcia walki na przedpolu” – wspominał Olgierd Terlecki, autor wielu publikacji o Generale.